Mijn blog werd veel bekeken en gelezen. En iedereen die dan nu ook nog eens terugkijkt op mijn blog wil ik eerst hiervoor bedanken. Wellicht heb je gemerkt dat het een tijdje stil is geweest op mijn blog. Dat heb ik bewust gedaan en zal in dit blogbericht uitleggen hoe dat zo gekomen is.
Eind september schreef ik mijn laatste blogbericht alsof er niets aan de hand was. Niet wetende dat ik langzaam een heel diep dal in aan het wandelen was. Zoals te lezen was in een eerder bericht heb ik vijf jaar van mijn nog jonge leven moeten vechten tegen een chronische depressie die ik uiteindelijk overwonnen heb. Maar zoals ik toen ook schreef: het is een stempel voor het leven. Voor mij was omgaan met vruchtbaarheidsproblemen te moeilijk, bovenop de tegenslagen die ik eerder dit jaar voor mijn kiezen kreeg. Begin oktober belande ik daarom voor de tweede keer in het diepe dal van de depressie.
Inmiddels gaat het weer goed met me. Ik ben nog steeds depressief maar ik draai weer mee in de maatschappij. Studeren lukt nog niet maar ik doe drie dagen in de week vrijwilligerswerk waar ik veel plezier in heb. Ik moet die vreselijke, afvlakkende antidepressiva weer slikken maar het helpt me en dat is het belangrijkste. Ook ga ik deze week beginnen met therapie. Waarom het zo lang duurt is een apart verhaal. Laten we het er op houden dat mijn problemen te ingewikkeld waren voor de psycholoog waar ik heen ging. Ik weet niet aan wie dat nu precies ligt.
Waarom ik niets schreef heeft ook alles met mijn depressie te maken. Ten eerste was mijn motivatie voor alles ergens onder een steen beland en ten tweede hield ik liever mijn mond omdat ik toch niets leuks te melden had. Maar een geruststelling: de lol gaat weer beginnen!
Nu ik de situatie wat beter kan relativeren en ik er van overtuigd ben dat dit gelukkig geen chronische depressie zal worden, wil ik iets persoonlijks delen. Ik hoop dat mijn ervaringen meer begrip kunnen brengen bij de gelukkige mensen die niet te maken hebben gehad met een depressie. Hier zijn wat fragmenten uit wat ik mijn 'depressie dagboek' noem. Als je begint met lezen, wil ik je vragen direct alles te lezen. Alleen dan komt mijn verhaal goed over.
Zondag 15 november 2015:
'Het afgelopen jaar was zwaar maar ik
hield het al zo lang uit in de achtbaan die mijn leven is dat ik
gewoon niet verwachte dat het me ooit te veel zou worden. Toch is
mijn grens bereikt en nu dwaal ik in het gebied achter mijn grens.
Hier is leegte, onrust, onzekerheid en paniek. Er hoeft geen
aanleiding meer te zijn om in de problemen te komen. De zorgen waaien
hier als de wind door de bomen. Het voelt ook alsof de
neerslachtigheid dagelijks als een soort windvlaag mijn hoofd in
stormt.'
Woensdag 25 november 2015:
'Omdat de katjes honger hadden, sleepte
ik mezelf maar uit bed en trok ik mijn nieuwe trui aan. Daar was ik
immers zo blij mee. Hij zit ook heerlijk trouwens.' ... 'Ik zag er enorm tegen op om daarna nog
af te wassen en eten te koken. Toch is het allebei gelukt ondanks dat
ik tijdens het afwassen in huilen uitbarstte.'
Donderdag 26 november 2015:
'Het voelt alsof ik alsof ik de controle
over mijn lichaam kwijt ben. De vermoeidheid en hoofdpijn zijn
overweldigend. Het is merkwaardig hoe ik de ene dag optimistisch kan
zijn om uit de depressie te komen en vandaag het gewoon echt niet
zie. Ik weet wel dat het mogelijk is maar laat iemand mij alsjeblieft
vertellen hoe het moet!'
Woensdag 9 december 2015:
'Wat zou ik ontzettend graag mijn
energie en levenslust terug willen. Het zou fijn zijn als kleine
klusjes geen dagtaak meer voor me zijn. Ik weet ook niet meer goed
wie ik eigenlijk ben. Het voelt alsof mijn persoonlijkheid iets is
dat ik al maanden kwijt ben en geen idee heb waar het is. Inmiddels
lijkt het bijna iets dat in de vergetelheid zal raken.'
Zaterdag 12 december 2015:
'Doodsangst is wat ik voel als ik denk
aan weer verder me mijn leven moeten. Het vertrouwen in mijn lichaam
is weg en het enige dat door mijn hoofd galmt is: ik kan het niet. Op
de bank zitten is veilig. Hier kan niemand mij pijn doen of kwetsen
en word ik niet te moe. Moe zijn op zich klinkt niet zo eng maar het
betekent dat mijn lichaam faalt.'
Donderdag 7 januari 2016:
'Het ging een tijdje wat beter maar nu
merk ik dat ik weer steeds meer slechte dagen begin te krijgen. Het
voelt als falen want ik had zoveel vooruitgang geboekt en nu heb ik
weer zoveel stappen terug genomen. Ik ben enorm teleurgesteld in
mezelf. Gelukkig liggen er nog een hoop goede dingen in het verschiet
die ik nota bene zelf in gang heb gezet. Toch voelt het alsof ik in
een groot zwart gat ben gevallen dat langzaam het leven uit me zuigt.
En dat doet pijn. De druk in mijn hoofd wordt me soms te veel. Dan
voelt het alsof ik het niet meer aan kan en moet vechten voor mijn
leven. Maar het ontbreekt me volledig aan wilskracht dus de wil om te
vechten, kan ik niet altijd vinden.'
Dinsdag 12 januari 2016: 'Vanochtend zag
ik de wereld kleurrijker en zonniger dan voorheen. Ik dacht: Dit is
het begin. Dit is een teken dat de dag waarop ik uit deze depressie
kom dichterbij komt. Achteraf bleek het gewoon door een bijzonder fel
ochtendzonnetje te komen dat inmiddels plaats heeft gemaakt voor
grijze wolken en regen. Dat weerhoudt mij echter niet er van om de
dingen positief in te zien en optimistisch te zijn. Het deed me goed
om de wereld weer eens door de kleurrijke en zonnige bril te zien
waar ik doorheen kijk als ik niet in een depressie zit. De warmte
waarmee ik gevuld werd, liet me voelen hoe het was om mezelf weer te
zijn. Dat gevoel geeft me kracht. Hopelijk is het de kracht die ik
nodig heb om uit mijn depressie te komen.'
Donderdag 14 januari 2016: 'Het gaat
inmiddels zo goed dat een normaal leven leiden bijna realistisch zal
worden. Dat betekent niet dat ik mijn oude leven terug zal krijgen.
Het leven waarin ik een goede student was, er 's avonds op uit kon
gaan, iedere dag in de trein zat, ik hevige discussies voerde over
waar ik heilig in geloofde, dingen deed met vrienden, spontaan was,
kon doordraaien van enthousiasme, ik meer dan één ding per dag kon
doen en ik uitkeek naar mijn toekomst. Al die dingen die kenmerkend
zijn voor de Merel zonder depressie zijn nu eng. En dan bedoel ik
niet eng als een ritje in de achtbaan of een horrorfilm maar
doodsangsten die diepgeworteld zitten.'
Donderdag 21 januari 2016: 'Naast mijn depressie heb ik namelijk
een paniekstoornis met agorafobie ontwikkeld. Dat is natuurlijk ook
niet leuk en ontzettend confronterend om te horen maar ik kan mezelf
er in herkennen.' ... 'Ik was
ontzettend geconcentreerd, ik kon me focussen, mijn doel is geslaagd
en ik had er plezier in. Zou dit het begin zijn van de terugkomst van
ambitieuze en slimme Merel? Ik ben in ieder geval ontzettend trots op
mijzelf!'
Donderdag 4 februari 2016:
'Nu ik weer
functioneer in de maatschappij, vrijwel geen paniekaanvallen meer
heb, weer geniet van dingen en mijn gezinnetje ga stichten, lijkt
alles op zijn plek te vallen. Ik ben zelfs zonder paniekaanvallen met
de trein gegaan. De oude Merel heeft nog een hoop te leren maar ik
durf wel te zeggen dat ze terug is. Ik heb mezelf weer terug. Ik doe
eindelijk wat ik leuk vind en wat ik zou moeten doen. Dat ik vandaag
een dipje heb, moet ik maar voor lief nemen. Iedereen heeft wel eens
een wat mindere dag.'