Misschien ken je het wel: je bent op een fantastische plek maar toch mist er iets. Ameland is een van mijn favoriete plekken in Nederland en ik kom er al mijn hele leven heel graag. Ik dacht dat Ameland mijn thuis was tijdens mijn zoektocht naar een thuis op het vaste land. Maar dingen veranderen en thuis is nu waar mijn hart ligt. Ik ben nu op het prachtige Ameland maar zit alleen in onze stacaravan. Mijn liefde en katten zijn achtergebleven in Rotterdam en mijn moeder en broertje vermaken zich zonder mij op het eiland. Zo kom ik bij de titel van dit blogbericht want alleen heeft het dus geen zin om op een van Nederlands mooiste plekken te zijn. Zonder de mensen van wie ik houd is het lang niet zo mooi. Nu helpt het ook niet dat vandaag een regenachtige dag is. Ik ben mezelf niet op zo'n moment en helaas heb ik de laatste tijd door ziekte veel eenzame momenten gekend. Ik kan niet wachten tot ik weer gezellig kan zijn en het beste uit mezelf kan halen.
Naast deze kanttekening van het chronisch ziek zijn, wil ik wel deze gelukkig momenten op Ameland ook delen. Meer mooie Ameland foto's zullen onder het kopje foto's komen.
De titel van mijn blog is 'De kunst van het kunnen en kiezen' omdat deze zin een samenstelling is van waar ik me dagelijks mee bezig houd. Ten eerste heb ik een grote passie voor kunst en houd van woordspelingen. Daarnaast vind ik het als jongvolwassene lastig om mijn plaats in de maatschappij te bepalen omdat er veel beperkingen zijn in mijn leven maar er ook enorm veel te kiezen valt. Je zou dus kunnen zeggen dat het nog een knap kunstje is om dit op de juiste manier te doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten