Het verloop

Het begint met vreselijke zenuwen vooraf. Niet omdat je bang bent dat er zoveel mis zou kunnen gaan tijdens de operatie zelf maar meer omdat ik wist dat het herstel enorm zwaar zou worden. Inmiddels kan ik jullie geruststellen want de operatie is goed verlopen en ik zit weer lekker thuis op de bank.

De avond na mijn operatie lag ik er verslagen bij met mijn maagsonde, infuus en gedrogeerde lichaam. Maar omdat het mijn verhaal bekrachtigd, heb ik toch een foto van de eerste dag toegevoegd aan mijn blogbericht. De operatie zelf viel eigenlijk alles mee en duurde vele uren korter dan verwacht. Toen mijn moeder en René werden gebeld dachten ze eigenlijk dat er iets mis was gegaan omdat ze niet hadden gedacht dat de operatie al klaar zou zijn. Toch lijkt het altijd tegen te vallen want ze snijden toch in je vrijwel altijd bewegende maag en darmen. Waar nog bijkomt dat mijn oude 13 cm litteken voor twee derde weer open is gesneden en nog verlengd is met een snee van 7 cm. Ik zal de gruwelfoto's van mijn wond jullie besparen maar mocht je toch heel nieuwsgierig zijn, mag je me altijd een berichtje sturen. Dit is hoe ik er afgelopen donderdagavond uit zag.

Ik begon me langzaam maar zeker beter te voelen en uiteindelijk kon ik zelf naar het toilet. Wat misschien gek klinkt maar voor mij weer een stapje dichterbij mijn normale mobiliteit was. Toch had ik het er erg moeilijk mee dat ik alleen in het ziekenhuis lag en wetende dat ik op zaterdag pas op de helft van mijn geplande opnametijd was, brak me op. Ik kreeg het benauwd en raakte lichtelijk in paniek. Gelukkig waren mijn moeder en Casper (mijn broertje) bij me. De verpleegkundige zei dat het mogelijk was om even naar buiten te gaan in een rolstoel. Het deed me heel goed en dat fijne momentje wil ik door middel van een foto even met jullie delen.

Ondanks dat ik nog veel moest spugen in de avonden ging het ook op zondag weer beter en werd ik echt veel mobieler want mijn infuus mocht er ook af! Daar was ik ontzettend blij mee maar dat betekende ook dat ik geen constante medicatie voor de pijn  meer kreeg. De hoeveelheid pijn die ik toch nog blijk te hebben, is toch wel heel intens. Gelukkig werken de tabletten die ik krijg ook heel goed en kon ik zondag ook nog blij kijken.

Eventjes was ik bang dat ik maandag niet naar huis zou kunnen omdat ik zowel zaterdag- als zondagavond nog veel gespuugd had. Toen de dokters voor mijn kamertje stonden was ik echt eventjes super zenuwachtig en had mijn weerwoord al klaar voor als ze zouden zeggen dat ik nog niet naar huis mocht. Maar nadat de dokter had gevraagd hoe ik me voelde, vond hij ondanks het spugen dat ik klaar was om naar huis te gaan. Wat een grote opluchting was dat! Ik belde meteen René, mijn moeder en schoonouders en rond 12 uur mocht ik naar huis. 

Ik ben nu nog wel erg moe maar de eerste nacht in mijn bed sliep erg lekker. Er beloven nog vele lekkere nachten in ons eigen bedje te komen en het eten gaat ook beetje bij beetje steeds beter. Voor nu knuffel ik vooral veel op de bank met mijn drie lieve schatjes Moni, Bibi en natuurlijk René.