Leven in een zwart gat

In mijn vorige blog vertelde ik jullie nog hoe blij ik was om thuis te zijn en hoe goed mijn operatie is verlopen. Die twee dingen zijn nog steeds van kracht maar vandaag wil ik het over een voor mij duistere keerzijde hebben.

Sinds mijn operatie, die morgen precies twee weken geleden is, heb ik maar liefst 1 hele maaltijd kunnen verteren. En met hele maaltijd bedoel ik een beetje spaghetti en spinazie in de hoeveelheid wat een kwart van een normale portie was. Ik heb altijd honger en tegelijkertijd altijd een vol gevoel omdat mijn maag vrijwel niet ledigt. Iedere avond spuug ik het eten van die dag allemaal weer uit. Inmiddels ben ik futloos, bang om te eten, voelt mijn lichaam geïrriteerd en val ik 4 kilo per week af.

Leven met een maagverlamming gaat niet over rozen en het voelt alsof ik in een zwart gat leef waarvan ik nog niet weet hoe ik er uit moet komen. Maar ik wil zo graag. Ik kan aan niets anders meer denken dan aan eten. Inmiddels begin ik toch te veel af te vallen en zal ik toch aan mijn dagelijkse calorieën moeten komen. Daarom drink ik nu super lekkere Nutridrink! Het smaakt als een combinatie van kauwvitamines en wicky (dat mierzoete drankje).  Nee, het is echt niet zo heel lekker maar ik moet zeggen dat andere ervaringsdeskundigen nog minder over de smaak te spreken waren dan ik. Hopelijk kan ik hiermee een beetje op kracht komen. Genoeg kracht om uit het zwarte gat van de maagverlamming te komen in ieder geval.