What living in the Netherlands is like

This is an English blog for my penpals and other foreign people who are interested in what living in the Netherlands is like. For the record: Our counrty is called the Netherlands, We do have two places called South Holland and North Holland. I do live in South Holland but it's a province which is like what a county is in the United States of America. I never say I live in Holland because I live in The Netherlands. If you like to learn more or don't understand it I would refer to this short but funny video.

Now more about my life in the Netherlands. The yellow pins on the map are my home, vacation home and the house I grew up in. I grew up in the very lovely city called Utrecht. It is in the centre of the Netherlands and is also the centre of transportation. The city looks like Amsterdam but is a lot cozier. The city is known for canals, architecture, it's university, rich history and culture. They also have places you can smoke weed and meet prostitutes. So if you're planning a trip to the Netherlands I think you should visit Utrecht instead of Amsterdam. I grew up in a quiet neighbourhood with a lot of upper middle class families living there.

At the moment I live in a village called Ridderkerk. It is right next to the big city Rotterdam. Rotterdam is different from the other big cities in the Netherlands since it was bombarded during the Second World War. It makes Rotterdam more various in architecture. Rotterdam is known for the largest cargo port in Europe, modern art and modern achritecture. Luckily it also stil has some older buildings standing and some cute harbors left. Ridderkerk is a Christian village founded in the 13th century. The area used to be surrounded by greenhouses but the living area is increasing fastly so the number of greenhouses decreased. I live in the city centre where the shops and restaurants are at the end of my street.

I also own a vacation home at Ameland. Ameland is part of the Wadden and is therefor a Wadden Island. It is right next to the beach and North Sea. Ameland's groundes are sand hills and there are many beautiful forests. I love watching the sunset at the beach or go for a walk through the forest. On this page of my blog you can find some pictures I took at Ameland. But some pictures are taken in Rotterdam.

Waarom het zo stil was

Mijn blog werd veel bekeken en gelezen. En iedereen die dan nu ook nog eens terugkijkt op mijn blog wil ik eerst hiervoor bedanken. Wellicht heb je gemerkt dat het een tijdje stil is geweest op mijn blog. Dat heb ik bewust gedaan en zal in dit blogbericht uitleggen hoe dat zo gekomen is.

Eind september schreef ik mijn laatste blogbericht alsof er niets aan de hand was. Niet wetende dat ik langzaam een heel diep dal in aan het wandelen was. Zoals te lezen was in een eerder bericht heb ik vijf jaar van mijn nog jonge leven moeten vechten tegen een chronische depressie die ik uiteindelijk overwonnen heb. Maar zoals ik toen ook schreef: het is een stempel voor het leven. Voor mij was omgaan met vruchtbaarheidsproblemen te moeilijk, bovenop de tegenslagen die ik eerder dit jaar voor mijn kiezen kreeg. Begin oktober belande ik daarom voor de tweede keer in het diepe dal van de depressie.

Inmiddels gaat het weer goed met me. Ik ben nog steeds depressief maar ik draai weer mee in de maatschappij. Studeren lukt nog niet maar ik doe drie dagen in de week vrijwilligerswerk waar ik veel plezier in heb. Ik moet die vreselijke, afvlakkende antidepressiva weer slikken maar het helpt me en dat is het belangrijkste. Ook ga ik deze week beginnen met therapie. Waarom het zo lang duurt is een apart verhaal. Laten we het er op houden dat mijn problemen te ingewikkeld waren voor de psycholoog waar ik heen ging. Ik weet niet aan wie dat nu precies ligt.

Waarom ik niets schreef heeft ook alles met mijn depressie te maken. Ten eerste was mijn motivatie voor alles ergens onder een steen beland en ten tweede hield ik liever mijn mond omdat ik toch niets leuks te melden had. Maar een geruststelling: de lol gaat weer beginnen!

Nu ik de situatie wat beter kan relativeren en ik er van overtuigd ben dat dit gelukkig geen chronische depressie zal worden, wil ik iets persoonlijks delen. Ik hoop dat mijn ervaringen meer begrip kunnen brengen bij de gelukkige mensen die niet te maken hebben gehad met een depressie. Hier zijn wat fragmenten uit wat ik mijn 'depressie dagboek' noem. Als je begint met lezen, wil ik je vragen direct alles te lezen. Alleen dan komt mijn verhaal goed over.


Zondag 15 november 2015: 'Het afgelopen jaar was zwaar maar ik hield het al zo lang uit in de achtbaan die mijn leven is dat ik gewoon niet verwachte dat het me ooit te veel zou worden. Toch is mijn grens bereikt en nu dwaal ik in het gebied achter mijn grens. Hier is leegte, onrust, onzekerheid en paniek. Er hoeft geen aanleiding meer te zijn om in de problemen te komen. De zorgen waaien hier als de wind door de bomen. Het voelt ook alsof de neerslachtigheid dagelijks als een soort windvlaag mijn hoofd in stormt.'

Woensdag 25 november 2015: 'Omdat de katjes honger hadden, sleepte ik mezelf maar uit bed en trok ik mijn nieuwe trui aan. Daar was ik immers zo blij mee. Hij zit ook heerlijk trouwens.' ... 'Ik zag er enorm tegen op om daarna nog af te wassen en eten te koken. Toch is het allebei gelukt ondanks dat ik tijdens het afwassen in huilen uitbarstte.'

Donderdag 26 november 2015: 'Het voelt alsof ik alsof ik de controle over mijn lichaam kwijt ben. De vermoeidheid en hoofdpijn zijn overweldigend. Het is merkwaardig hoe ik de ene dag optimistisch kan zijn om uit de depressie te komen en vandaag het gewoon echt niet zie. Ik weet wel dat het mogelijk is maar laat iemand mij alsjeblieft vertellen hoe het moet!'

Woensdag 9 december 2015: 'Wat zou ik ontzettend graag mijn energie en levenslust terug willen. Het zou fijn zijn als kleine klusjes geen dagtaak meer voor me zijn. Ik weet ook niet meer goed wie ik eigenlijk ben. Het voelt alsof mijn persoonlijkheid iets is dat ik al maanden kwijt ben en geen idee heb waar het is. Inmiddels lijkt het bijna iets dat in de vergetelheid zal raken.'

Zaterdag 12 december 2015: 'Doodsangst is wat ik voel als ik denk aan weer verder me mijn leven moeten. Het vertrouwen in mijn lichaam is weg en het enige dat door mijn hoofd galmt is: ik kan het niet. Op de bank zitten is veilig. Hier kan niemand mij pijn doen of kwetsen en word ik niet te moe. Moe zijn op zich klinkt niet zo eng maar het betekent dat mijn lichaam faalt.'

Donderdag 7 januari 2016: 'Het ging een tijdje wat beter maar nu merk ik dat ik weer steeds meer slechte dagen begin te krijgen. Het voelt als falen want ik had zoveel vooruitgang geboekt en nu heb ik weer zoveel stappen terug genomen. Ik ben enorm teleurgesteld in mezelf. Gelukkig liggen er nog een hoop goede dingen in het verschiet die ik nota bene zelf in gang heb gezet. Toch voelt het alsof ik in een groot zwart gat ben gevallen dat langzaam het leven uit me zuigt. En dat doet pijn. De druk in mijn hoofd wordt me soms te veel. Dan voelt het alsof ik het niet meer aan kan en moet vechten voor mijn leven. Maar het ontbreekt me volledig aan wilskracht dus de wil om te vechten, kan ik niet altijd vinden.'

Dinsdag 12 januari 2016: 'Vanochtend zag ik de wereld kleurrijker en zonniger dan voorheen. Ik dacht: Dit is het begin. Dit is een teken dat de dag waarop ik uit deze depressie kom dichterbij komt. Achteraf bleek het gewoon door een bijzonder fel ochtendzonnetje te komen dat inmiddels plaats heeft gemaakt voor grijze wolken en regen. Dat weerhoudt mij echter niet er van om de dingen positief in te zien en optimistisch te zijn. Het deed me goed om de wereld weer eens door de kleurrijke en zonnige bril te zien waar ik doorheen kijk als ik niet in een depressie zit. De warmte waarmee ik gevuld werd, liet me voelen hoe het was om mezelf weer te zijn. Dat gevoel geeft me kracht. Hopelijk is het de kracht die ik nodig heb om uit mijn depressie te komen.'

Donderdag 14 januari 2016: 'Het gaat inmiddels zo goed dat een normaal leven leiden bijna realistisch zal worden. Dat betekent niet dat ik mijn oude leven terug zal krijgen. Het leven waarin ik een goede student was, er 's avonds op uit kon gaan, iedere dag in de trein zat, ik hevige discussies voerde over waar ik heilig in geloofde, dingen deed met vrienden, spontaan was, kon doordraaien van enthousiasme, ik meer dan één ding per dag kon doen en ik uitkeek naar mijn toekomst. Al die dingen die kenmerkend zijn voor de Merel zonder depressie zijn nu eng. En dan bedoel ik niet eng als een ritje in de achtbaan of een horrorfilm maar doodsangsten die diepgeworteld zitten.'

Donderdag 21 januari 2016: 'Naast mijn depressie heb ik namelijk een paniekstoornis met agorafobie ontwikkeld. Dat is natuurlijk ook niet leuk en ontzettend confronterend om te horen maar ik kan mezelf er in herkennen.' ... 'Ik was ontzettend geconcentreerd, ik kon me focussen, mijn doel is geslaagd en ik had er plezier in. Zou dit het begin zijn van de terugkomst van ambitieuze en slimme Merel? Ik ben in ieder geval ontzettend trots op mijzelf!'

Donderdag 4 februari 2016: 'Nu ik weer functioneer in de maatschappij, vrijwel geen paniekaanvallen meer heb, weer geniet van dingen en mijn gezinnetje ga stichten, lijkt alles op zijn plek te vallen. Ik ben zelfs zonder paniekaanvallen met de trein gegaan. De oude Merel heeft nog een hoop te leren maar ik durf wel te zeggen dat ze terug is. Ik heb mezelf weer terug. Ik doe eindelijk wat ik leuk vind en wat ik zou moeten doen. Dat ik vandaag een dipje heb, moet ik maar voor lief nemen. Iedereen heeft wel eens een wat mindere dag.'