Jeugd depressie: een stempel voor het leven.

Vandaag keek ik voor het eerst een aflevering van Linda's zomerweek. Daarin doen bn'ers hun levensverhaal. Nu is het tijd voor mijn verhaal. Ik hoop dat het mensen kan inspireren, helpen of dat het begrip kan creëren.

Ik heb een behoorlijk onbezorgde eerste paar jaren van mijn leven gehad en op mijn peuter- en kleuterfoto's lijk ik een ware levensgenieter. Als kleine wereldverbeteraar rende ik door het bloemenveld dat mijn leven was. vast besloten de mooie wereld waarin ik leefde, mooi te houden. Ik deed het goed op de basisschool en iedereen verwachtte dat ik wel iets van mijn leven zou maken als ik naar de middelbare school zou gaan. Maar niets bleek minder waar want toen ik in groep 8 zat en dertien jaar oud was, keerde het tij. Ik kwam opeens op een kruispunt te staan en het leek wel alsof alle wegen mij leidden naar het onvermijdelijke. Ik koos ervoor om te vechten voor waarin ik geloofde maar ik was niet sterk genoeg (dacht ik) en de strijd trok mij de afgrond in. Ik viel midden in een jeugd depressie toen ik dertien was. Voor 2 jaar deed ik niets met mijn depressie omdat ik ook geen idee had waarin ik gevallen was.

Tot ik in de tweede klas naar de schoolarts moest omdat mijn schoolprestaties drastisch kelderden. Dat was de eerste keer in mijn leven dat ik mijn mond open deed over mijn neerslachtigheid maar ook over zelf beschadiging. Dat was een aantal jaar de manier waarop ik mezelf levend kon voelen en wat de andere pijn even deed vergeten. Dit is voor mij nog steeds een soort van taboe en soms ben ik nog steeds bang dat mensen de vele littekens op mijn armen zullen zien. Ik zou er graag vanaf willen maar het is ook een deel van mijn levensverhaal wat ik daarmee weg zou halen. De zelf beschadiging brengt me naar de volgende fase in mijn leven: de tijd waarin ik me aansloot bij de emo-scene. Velen denken dat emo's zichzelf per definitie zouden beschadigen. Dit wil ik per direct ontkrachten. Ik deed voornamelijk aan zelf beschadiging voor ik mij aansloot bij de emo-scene want het horen bij een groep, terwijl ik enorm opzoek was naar mezelf, gaf me heel veel steun. Op sociaal vlak ging het veel beter met me.

En toen nam mijn leven een drastische wending. De depressie werd op mijn zestiende velen malen erger ondanks de steun die ik bij mijn vrienden vond. Ik kwam terecht in een neerwaartse spiraal waarin ik omringd werd door psychologen, psychiaters, praatgroepen en stempels. Ik kwam tot realisatie dat het gevecht voor waar ik in geloofde voorbij was en dat ik aan een nieuw gevecht moest beginnen: het gevecht voor mijn leven. Ik wist niet meer wie ik was, mijn lichaam was verdoofd en binnen in mij zat een groot, gapend gat vol pijn. Ik stond op het randje van het leven en bleef daar voor twee jaren staan. Na jaren therapie en het slikken van antidepressiva begon ik me oppervlakkig te voelen. iets wat ik daarvoor nooit was. Ik ben altijd uitbundig in het voelen en uiten van mijn emoties (gelukkig en ongelukkig) maar me oppervlakkig voelen was nieuw. Toen ik 18 jaar oud was, besloot ik af te gaan bouwen met de antidepressiva en voor ik het wist werd ik depressie vrij verklaard. Het laatste wat mijn begeleidster zei was: 'Er is helemaal niets mis met jou, je bent gewoon in een ongelukkig situatie terecht gekomen.' Die regel herhaal ik nog regelmatig in mijn hoofd en geeft me nog steeds veel vertrouwen.

We zijn inmiddels 4 jaar verder en ben ontzettend gelukkig. Ik heb sindsdien al meerdere tegenslagen overleefd zonder terug te vallen in mijn oude gedachtegang. Toch heb ik in deze vier jaar gekampt met een bepaalde onzekerheid en angst. Jeugd depressie is een stempel die je opgedrukt krijgt maar nooit meer zal verdwijnen. Ik ben regelmatig bang voor een terugval omdat ik weet dat de kans toch best groot is dat het gebeurd. Als ik weer een tegenslag krijg, ben ik heel bewust bezig met hoe ik daarmee om moet gaan. Dat valt niet altijd mee maar, so far so good. Het afgelopen halfjaar heb ik twee buikoperaties ondergaan, kreeg ik een navelbreuk, overleed mijn enige opa, moest ik tijdelijk stoppen met mijn studie en kamp ik nu met een maagverlamming. Dat ik nu kan zeggen dat ik gelukkig en optimistisch ben, heeft me veel moeite gekost maar het was het helemaal waard. Ik kan nu zeggen tegen mijn dertienjarige ik: 'Je kunt niet ieder gevecht winnen maar je bent nooit niet sterk genoeg om iets te doen.'

Dinertip: courgette bootjes met geitenkaas en zongedroogde tomaat

Ik heb weer een heerlijk recept voor jullie dat ook nog eens gezond is. Maar ik beloof jullie dat je dat er niet aan af proeft, zo lekker is het. En daarbij komt ook nog dat het ontzettend leuk en makkelijk is om te maken. Het is wel een bijgerecht en ik zou het combineren met een lekkere pasta of risotto. Voor pasta- of risottorecepten kun je kijken op de receptenpagina van mijn blog.

Wat je nodig hebt voor twee porties (of je kunt het ook lekker in je eentje op peuzelen): 1 courgette, wat zwarte olijven, een klein uitje, zachte geitenkaas (3-4 schijfjes), 6 zongedroogde tomaatjes en wat geraspte kaas.

Verwarm de oven voor op 180 graden Celsius. Snijd daarna de courgettes in tweeën en hol de courgettes uit met een lepel. Zo heb je twee "bootjes" van courgette. Bestrijk of spray de bootjes in met een lekkere olijfolie. Vervolgens vol je de bootjes met ieder 3 zongedroogde tomaatjes en de zachte geitenkaas. Daarna snipper je het uitje en snijd je de olijven in plakjes. Deze verdeel je naar smaak over de bootjes. Tot slot strooi of rasp je wat kaas (ik gebruikte parmezaan) over de bootjes en kunnen ze voor ongeveer 25 minuutjes in de oven. Mocht je van pittig houden, kun je voor het de oven in gaat nog wat peper of chili over de bootjes malen uit een molentje.

Omdat ik nog niet volledige maaltijden kan eten heb ik er in plaats van een basismaaltijd een broodje bij gegeten met een beetje dezelfde ingrediënten. Op mijn broodje zat geitenkaas, een zongedroogd tomaatje, wat ui en peper. Ook het broodje heb ik eventjes verwarmd in de oven en raspte ik daarna wat parmezaan er over.

Ontbijttip: Yoghurt met havermout en blauwe bessen

Ik heb een nieuw boek gekregen van mijn moeder en oma omdat het eten nog allemaal heel moeilijk gaat. Het boek heet 'Gezond leven doe je zo!' en het is een lifestyleboek dat de nadruk legt op voedzame voeding. Uit dit boek haalde ik mijn inspiratie voor het ontbijtje dat ik vanochtend maakte voor René en mijzelf.

Het is leuk om dit te maken door middel van laagjes in een waterglas. Het ziet er leuk uit maar over de smaak waren we niet echt te spreken. Het is gezond en de blauwe bessen laten het lekker smaken. Maar daarmee is ook alles gezegd. Het deed mezelf verlangen naar de nutridrink die ik zo nog moet drinken. Toch is gezond eten heel belangrijk en kan ik jullie aanraden om af en toe zoiets te nemen voor het ontbijt. Het is veel beter en gezonder dan de kaascroissantjes die ik graag als ontbijt eet.

Wat ik gebruikt heb: biologische geiten yoghurt, fijne havermout vlokken en blauwe bessen. Zoals ik al zei: je kunt het leuk in laagjes opbouwen in een glas zodat het er leuk uitziet maar voor de smaak kun je de ingrediënten ook gewoon mengen.

Zomerse eet-inspiratie van andere bloggers

Aangezien ik nauwelijks kan eten, moeten mijn "culinaire hoogstandjes" even op zich laten wachten. Het zal sowieso nog een aantal weken duren voor ik weer iets lekkers uit mijn keukentje kan toveren. Ik heb nog wel wat eerder gemaakte recepten die ik kan delen als het me allemaal te lang gaat duren.

Vandaag stuitte ik (onder het genot van wat nutridrink) op een recept waarvan het me super lekker lijkt om te maken. Het recept komt van een andere blog maar ik zou het zeker uitproberen want het is perfect voor bij warm zomerweer. Dus mocht je vandaag zin hebben in vegan quesadillas dan kun je dit lekkere recept vinden op de blog van de groene meisjes.

Dat deed me ook meteen denken aan mijn vriendin Suzanne. Zij heeft een blog (voornamelijk) over boeken maar heeft laatst ook een lekker zomers recept op haar blog geplaatst. Ik heb het vanwege mijn maagverlamming nog niet kunnen maken maar ben heel erg benieuwd. Haar recept voor een fris, zoete salade is ook perfect voor het warme weer en is ook iets wat ik graag zou willen eten vanavond. Voor Suus haar salade met aardbeien en geitenkaas kijk je op haar blog: wat lees ik. De foto komt ook van haar blog maar ze vindt het vast niet erg als ik hem gebruik.

Leven in een zwart gat

In mijn vorige blog vertelde ik jullie nog hoe blij ik was om thuis te zijn en hoe goed mijn operatie is verlopen. Die twee dingen zijn nog steeds van kracht maar vandaag wil ik het over een voor mij duistere keerzijde hebben.

Sinds mijn operatie, die morgen precies twee weken geleden is, heb ik maar liefst 1 hele maaltijd kunnen verteren. En met hele maaltijd bedoel ik een beetje spaghetti en spinazie in de hoeveelheid wat een kwart van een normale portie was. Ik heb altijd honger en tegelijkertijd altijd een vol gevoel omdat mijn maag vrijwel niet ledigt. Iedere avond spuug ik het eten van die dag allemaal weer uit. Inmiddels ben ik futloos, bang om te eten, voelt mijn lichaam geïrriteerd en val ik 4 kilo per week af.

Leven met een maagverlamming gaat niet over rozen en het voelt alsof ik in een zwart gat leef waarvan ik nog niet weet hoe ik er uit moet komen. Maar ik wil zo graag. Ik kan aan niets anders meer denken dan aan eten. Inmiddels begin ik toch te veel af te vallen en zal ik toch aan mijn dagelijkse calorieën moeten komen. Daarom drink ik nu super lekkere Nutridrink! Het smaakt als een combinatie van kauwvitamines en wicky (dat mierzoete drankje).  Nee, het is echt niet zo heel lekker maar ik moet zeggen dat andere ervaringsdeskundigen nog minder over de smaak te spreken waren dan ik. Hopelijk kan ik hiermee een beetje op kracht komen. Genoeg kracht om uit het zwarte gat van de maagverlamming te komen in ieder geval.

Het verloop

Het begint met vreselijke zenuwen vooraf. Niet omdat je bang bent dat er zoveel mis zou kunnen gaan tijdens de operatie zelf maar meer omdat ik wist dat het herstel enorm zwaar zou worden. Inmiddels kan ik jullie geruststellen want de operatie is goed verlopen en ik zit weer lekker thuis op de bank.

De avond na mijn operatie lag ik er verslagen bij met mijn maagsonde, infuus en gedrogeerde lichaam. Maar omdat het mijn verhaal bekrachtigd, heb ik toch een foto van de eerste dag toegevoegd aan mijn blogbericht. De operatie zelf viel eigenlijk alles mee en duurde vele uren korter dan verwacht. Toen mijn moeder en René werden gebeld dachten ze eigenlijk dat er iets mis was gegaan omdat ze niet hadden gedacht dat de operatie al klaar zou zijn. Toch lijkt het altijd tegen te vallen want ze snijden toch in je vrijwel altijd bewegende maag en darmen. Waar nog bijkomt dat mijn oude 13 cm litteken voor twee derde weer open is gesneden en nog verlengd is met een snee van 7 cm. Ik zal de gruwelfoto's van mijn wond jullie besparen maar mocht je toch heel nieuwsgierig zijn, mag je me altijd een berichtje sturen. Dit is hoe ik er afgelopen donderdagavond uit zag.

Ik begon me langzaam maar zeker beter te voelen en uiteindelijk kon ik zelf naar het toilet. Wat misschien gek klinkt maar voor mij weer een stapje dichterbij mijn normale mobiliteit was. Toch had ik het er erg moeilijk mee dat ik alleen in het ziekenhuis lag en wetende dat ik op zaterdag pas op de helft van mijn geplande opnametijd was, brak me op. Ik kreeg het benauwd en raakte lichtelijk in paniek. Gelukkig waren mijn moeder en Casper (mijn broertje) bij me. De verpleegkundige zei dat het mogelijk was om even naar buiten te gaan in een rolstoel. Het deed me heel goed en dat fijne momentje wil ik door middel van een foto even met jullie delen.

Ondanks dat ik nog veel moest spugen in de avonden ging het ook op zondag weer beter en werd ik echt veel mobieler want mijn infuus mocht er ook af! Daar was ik ontzettend blij mee maar dat betekende ook dat ik geen constante medicatie voor de pijn  meer kreeg. De hoeveelheid pijn die ik toch nog blijk te hebben, is toch wel heel intens. Gelukkig werken de tabletten die ik krijg ook heel goed en kon ik zondag ook nog blij kijken.

Eventjes was ik bang dat ik maandag niet naar huis zou kunnen omdat ik zowel zaterdag- als zondagavond nog veel gespuugd had. Toen de dokters voor mijn kamertje stonden was ik echt eventjes super zenuwachtig en had mijn weerwoord al klaar voor als ze zouden zeggen dat ik nog niet naar huis mocht. Maar nadat de dokter had gevraagd hoe ik me voelde, vond hij ondanks het spugen dat ik klaar was om naar huis te gaan. Wat een grote opluchting was dat! Ik belde meteen René, mijn moeder en schoonouders en rond 12 uur mocht ik naar huis. 

Ik ben nu nog wel erg moe maar de eerste nacht in mijn bed sliep erg lekker. Er beloven nog vele lekkere nachten in ons eigen bedje te komen en het eten gaat ook beetje bij beetje steeds beter. Voor nu knuffel ik vooral veel op de bank met mijn drie lieve schatjes Moni, Bibi en natuurlijk René.