Vandaag keek ik voor het eerst een aflevering van Linda's zomerweek. Daarin doen bn'ers hun levensverhaal. Nu is het tijd voor mijn verhaal. Ik hoop dat het mensen kan inspireren, helpen of dat het begrip kan creëren.
Ik heb een behoorlijk onbezorgde eerste paar jaren van mijn leven gehad en op mijn peuter- en kleuterfoto's lijk ik een ware levensgenieter. Als kleine wereldverbeteraar rende ik door het bloemenveld dat mijn leven was. vast besloten de mooie wereld waarin ik leefde, mooi te houden. Ik deed het goed op de basisschool en iedereen verwachtte dat ik wel iets van mijn leven zou maken als ik naar de middelbare school zou gaan. Maar niets bleek minder waar want toen ik in groep 8 zat en dertien jaar oud was, keerde het tij. Ik kwam opeens op een kruispunt te staan en het leek wel alsof alle wegen mij leidden naar het onvermijdelijke. Ik koos ervoor om te vechten voor waarin ik geloofde maar ik was niet sterk genoeg (dacht ik) en de strijd trok mij de afgrond in. Ik viel midden in een jeugd depressie toen ik dertien was. Voor 2 jaar deed ik niets met mijn depressie omdat ik ook geen idee had waarin ik gevallen was.
Tot ik in de tweede klas naar de schoolarts moest omdat mijn schoolprestaties drastisch kelderden. Dat was de eerste keer in mijn leven dat ik mijn mond open deed over mijn neerslachtigheid maar ook over zelf beschadiging. Dat was een aantal jaar de manier waarop ik mezelf levend kon voelen en wat de andere pijn even deed vergeten. Dit is voor mij nog steeds een soort van taboe en soms ben ik nog steeds bang dat mensen de vele littekens op mijn armen zullen zien. Ik zou er graag vanaf willen maar het is ook een deel van mijn levensverhaal wat ik daarmee weg zou halen. De zelf beschadiging brengt me naar de volgende fase in mijn leven: de tijd waarin ik me aansloot bij de emo-scene. Velen denken dat emo's zichzelf per definitie zouden beschadigen. Dit wil ik per direct ontkrachten. Ik deed voornamelijk aan zelf beschadiging voor ik mij aansloot bij de emo-scene want het horen bij een groep, terwijl ik enorm opzoek was naar mezelf, gaf me heel veel steun. Op sociaal vlak ging het veel beter met me.
En toen nam mijn leven een drastische wending. De depressie werd op mijn zestiende velen malen erger ondanks de steun die ik bij mijn vrienden vond. Ik kwam terecht in een neerwaartse spiraal waarin ik omringd werd door psychologen, psychiaters, praatgroepen en stempels. Ik kwam tot realisatie dat het gevecht voor waar ik in geloofde voorbij was en dat ik aan een nieuw gevecht moest beginnen: het gevecht voor mijn leven. Ik wist niet meer wie ik was, mijn lichaam was verdoofd en binnen in mij zat een groot, gapend gat vol pijn. Ik stond op het randje van het leven en bleef daar voor twee jaren staan. Na jaren therapie en het slikken van antidepressiva begon ik me oppervlakkig te voelen. iets wat ik daarvoor nooit was. Ik ben altijd uitbundig in het voelen en uiten van mijn emoties (gelukkig en ongelukkig) maar me oppervlakkig voelen was nieuw. Toen ik 18 jaar oud was, besloot ik af te gaan bouwen met de antidepressiva en voor ik het wist werd ik depressie vrij verklaard. Het laatste wat mijn begeleidster zei was: 'Er is helemaal niets mis met jou, je bent gewoon in een ongelukkig situatie terecht gekomen.' Die regel herhaal ik nog regelmatig in mijn hoofd en geeft me nog steeds veel vertrouwen.
We zijn inmiddels 4 jaar verder en ben ontzettend gelukkig. Ik heb sindsdien al meerdere tegenslagen overleefd zonder terug te vallen in mijn oude gedachtegang. Toch heb ik in deze vier jaar gekampt met een bepaalde onzekerheid en angst. Jeugd depressie is een stempel die je opgedrukt krijgt maar nooit meer zal verdwijnen. Ik ben regelmatig bang voor een terugval omdat ik weet dat de kans toch best groot is dat het gebeurd. Als ik weer een tegenslag krijg, ben ik heel bewust bezig met hoe ik daarmee om moet gaan. Dat valt niet altijd mee maar, so far so good. Het afgelopen halfjaar heb ik twee buikoperaties ondergaan, kreeg ik een navelbreuk, overleed mijn enige opa, moest ik tijdelijk stoppen met mijn studie en kamp ik nu met een maagverlamming. Dat ik nu kan zeggen dat ik gelukkig en optimistisch ben, heeft me veel moeite gekost maar het was het helemaal waard. Ik kan nu zeggen tegen mijn dertienjarige ik: 'Je kunt niet ieder gevecht winnen maar je bent nooit niet sterk genoeg om iets te doen.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten