Dubbel synchroonkijken na een ritje in een achtbaan

Na het emotionele bericht van afgelopen woensdag voelt het een beetje alsof ik in de engste achtbaan ooit zit. Ik weet niet welke kant het op zal gaan, maar één ding weet ik zeker: ik wil er uit! Het jammere is dat de achtbaan een metafoor voor mijn leven is en daar stap je natuurlijk niet zomaar uit. Dat wil ik ook helemaal niet. Na mijn laatste bericht kreeg ik weer veel last van het virus dat ik onder de leden heb en schoot mijn darm vast in mijn navelbreuk. Gisteren avond om half 11 moesten we dan ook halsoverkop naar het ziekenhuis om te kijken of er geen direct gevaar was. Dat bleek gelukkig allemaal mee te vallen maar er moet wel een beetje druk achter die operatie gezet gaan worden.

Ondertussen ben ik ook weer lekker verder gegaan met het synchroonkijken. Op dag vier was de opdracht om 'waarde' te fotograferen. Aangezien Bibi sowieso hetgeen is wat de meeste geldwaarde heeft in mijn huis en liefde (tussen mensen maar ook tussen mens en dier) mij het allermeeste waard is, heb ik vanzelfsprekend een foto gemaakt van ons mooie prinsesje. 

Op dag vijf van het synchroonkijken fotografeerden alle synchroonkijkers 'ogen'. Ik probeerde mooie foto's te maken van mijn eigen ogen, René's ogen en de ogen van mijn katjes. Dit leverde echter vreselijke en onscherpe foto's op en niemand wilde echt graag poseren voor dit thema. Tot ik een foto maakte van René en mij die elkaar romantisch in de ogen kijken. Dit leverde een lieve, persoonlijke foto op.